En weer is het 28 oktober, die datum die voor ons zo’n intens zware lading heeft.
In 2015 was het een woensdag. Het telefoontje van een van de reisgenoten kwam rond negen uur in de avond. ‘Sophia is nu ruim twee en half uur vermist’. Mijn hart stond stil, de grond zakte weg onder mijn voeten.
Dat is vandaag negen jaar geleden.
Sindsdien is niets meer hetzelfde. Verdriet, hoop, wanhoop en angst zijn dagelijkse ingrediënten in het leven geworden, omringd door vele vraagtekens.
Psychologen spreken van ‘ambiguous loss’. Ze noemen het het zwaarste en moeilijkste verlies dat er is. Je weet niet wat er gebeurd is, je weet niet of het verlies tijdelijk of definitief is, je weet niets.
Het is een permanent trauma dat alleen kan eindigen als de vermiste persoon gevonden wordt. En of dat zal gebeuren is een ander groot vraagteken. Het niet-weten wat er gebeurd is met Sophia vreet energie.
Vanaf het begin was er een sterk gevoel dat het niet klopte. Het is een raar verhaal, met veel gaten die nog altijd niet echt goed onderzocht zijn. Dat is pijnlijk en frustrerend.
Het is niet makkelijk de waarheid te vinden maar als je opgeeft zul je hem nooit vinden. We zullen Sophia niet opgeven en het is belangrijk dat ze niet vergeten wordt.
Gisteren had de Oegandese krant The Daily Monitor een paginagroot artikel over Sophia en haar mysterieuze verdwijning.
De online versie:
Vandaag had ook The New Vision een stuk.
De online versie:
https://www.newvision.co.ug/category/blogs/nine-years-without-sophia-NV_198637
The Independent nam het Daily Monitor artikel over.
https://www.independent.co.ug/nine-years-without-sophia/
Wij zijn heel dankbaar voor al die mensen die begrijpen dat dit verdriet, de pijn, de verwarring, de onzekerheid, niet minder wordt, naarmate de tijd verstrijkt. Mensen die begrijpen dat de tijd echt niet alle wonden heelt. Mensen die lieve kaartjes en berichtjes sturen op extra zwarte dagen als deze. Het raakt en is hartverwarmend.
Geen kind is zo aanwezig als een vermist kind. Sophia’s onbegrijpelijke afwezigheid zal ons blijven achtervolgen. De eerste gedachte bij het wakker worden, de laatste voor het slapen gaan. Als slapen lukt. Het verdriet en het gemis houdt niet op, integendeel, het lijkt alleen maar erger te worden. En zou levenslang kunnen duren. Tenzij Sophia gevonden wordt. En die hoop zal nooit verdwijnen.
Als niets zeker is, is alles mogelijk en wonderen gebeuren.
Marije Slijkerman
Gerard, Max en Jan Koetsier