Mount Elgon, Oeganda
Lieve mensen,
Het is een poos stil geweest.
De wanhoop wint het soms van de hoop maar wij blijven alles doen wat we kunnen om vooruit te blijven gaan. We willen en mogen onze Sophia niet opgeven.
De zoektocht van begin mei heeft ons geen wezenlijke antwoorden gebracht. Sophia is niet gevonden en dus nog altijd vermist. Of wij ooit antwoord op al onze vragen zullen krijgen weten wij niet. Maar we doen wat we kunnen. We hebben geen keus.
Eind juni ben ik (Marije) met Max teruggegaan naar Oeganda. Wij hebben de reis die Sophia begon op vrijdag 23 oktober in hetzelfde tempo nagereisd. We wilden zien wat zij gezien heeft, horen wat zij gehoord heeft, ontmoeten wie zij ontmoet heeft.
Het bleek zowel mentaal als fysiek een zware reis. Het lange rijden op slechte wegen was uitputtend en dat moet het voor Sophia ook zijn geweest. Helemaal na acht weken intensief werken in het ziekenhuis, met vele nieuwe impressies en ervaringen, de weekenduitstapjes, en het drukke studentenhuis waar ze die weken in Kampala heeft gewoond.
Wij hebben alle plekken bezocht waar Sophia is geweest en overnacht heeft. In sommige gevallen hebben we daar zelf ook overnacht. We herkenden plekken van de vele foto’s die zij gemaakt heeft en hebben daar zelf gestaan. Dat waren vaak heel emotionele momenten.
We hebben mensen ontmoet die zich haar levendig konden herinneren. Voor sommigen was het een zichtbare schok te horen dat Sophia nog altijd niet thuisgekomen is en vermist geraakt is op 28 oktober, op de zesde dag van haar reis door Oeganda.
Op 28 juni stonden wij op de plek waar Sophia voor het laatst gezien is, het Student Education Centre in Murchison Falls National Park. We hebben met mensen gesproken, rondgelopen met een park ranger en als we vroegen wat zij dachten dat er gebeurd was, wat was hun gevoel, dan was het antwoord, zonder aarzeling: ‘We weten het niet’.
We weten het niet. Het is gruwelijk, in feite ondoenlijk, om met deze onzekerheid te moeten leven, maar het niet weten geeft ook grond voor hoop. Je kunt het ergste denken maar het is geen feit.
Inmiddels is het meer dan negen maanden geleden dat Sophia op zo mysterieuze wijze verdween. Negen maanden is een ondraaglijk lange tijd om niet te weten waar je kind is, wat er met haar gebeurd is, of ze leeft. Hoe wij deze maanden doorgekomen zijn; we weten het niet.
Wat we wel weten is dat negen maanden te kort is om onze zo intens gemiste Sophia op te geven.
Dat doen we dus ook niet. Wij voelen ons gesteund door vele mensen om ons heen, hier en in Oeganda en we zijn heel dankbaar voor die steun. We kunnen alle hulp die ons geboden wordt gebruiken.
We doen ons best u zoveel mogelijk op de hoogte te houden.
Marije Slijkerman
Gerard, Max en Jan Koetsier